Veehouderij: meer dierenleed dan dierenwelzijn
Minder dieren houden en ze op een soortspecifieke manier houden is niet alleen een kwestie van moraliteit, maar ook essentieel voor de bescherming van het milieu en het klimaat.
Een onvoorstelbaar groot aantal:
Jaarlijks worden in Duitsland meer dan 770 miljoen varkens, runderen, kippen, kalkoenen, schapen en andere dieren geslacht. In tegenstelling tot miljoenen liefdevol verzorgde huisdieren, ondergaan ze doorgaans korte, martelende levens. De regels voor het houden van landbouwhuisdieren zijn veel te zwak: volgens een rapport van Greenpeace schenden ze zelfs de Duitse dierenwelzijnswet en daarmee de grondwet in het geval van de varkenshouderij.
De bouw van gigantische stallen, waarin de dieren dicht op elkaar staan, wordt gedreven door kostendruk van de harde prijsconcurrentie die gepaard gaat met de industrialisatie van de veehouderij. In Europa verdrievoudigde de melk- en vleesproductie tussen 1960 en 2010. Veel en zo goedkoop mogelijk: deze trend zet zich tot op de dag van vandaag voort bij varkensvlees en pluimveevlees. Hoewel de gemiddelde vleesconsumptie in Duitsland hoog is – met 1,1 kilogram per week, twee keer zo hoog als de wetenschap aanbeveelt – wordt vlees al lang voor de export geproduceerd.
Veeteelt veroorzaakt de meeste broeikasgassen in de landbouw
De veehouderij is verantwoordelijk voor 19 procent van alle broeikasgassen die wereldwijd worden uitgestoten, waaronder methaan, dat bijzonder schadelijk is voor het klimaat. Enerzijds worden broeikasgassen direct uitgestoten – bijvoorbeeld door vee tijdens de vertering. Deze zijn met hun methaanemissie verantwoordelijk voor een groot deel van de broeikasgasemissies binnen de agrarische sector, waardoor met name rundvlees en zuivelproducten schadelijk zijn voor het klimaat. De indirecte emissies van de veehouderij omvatten de CO2-emissies van landgebruik en de genoemde veranderingen in het gebruik die dit bagatelliseren - bijvoorbeeld bij het kappen van bossen of het kappen van groen voor de teelt van veevoer. Hierdoor komt niet alleen de CO2 vrij die is opgeslagen in het hout en de bodem, maar de vrijgemaakte gebieden nemen nauwelijks broeikasgassen uit de atmosfeer op. Vooral in Zuid-Amerika is de omvang van de vernietiging van het regenwoud dramatisch. De veehouderij in Duitsland wordt meestal alleen toegeschreven aan de directe uitstoot en niet aan de broeikasgassen die bijvoorbeeld worden veroorzaakt door de teelt van voedergewassen in Zuid-Amerika. Een onderzoek van Greenpeace keek naar de hele keten: het aandeel van de veehouderij in de totale uitstoot voor heel Duitsland is gestegen van zes naar elf procent. De studie berekent ook dat de dieraantallen in 2045 gehalveerd moeten zijn om de klimaatdoelstellingen in de landbouw in Duitsland te halen.
De oppervlakten zijn niet genoeg voor drijfmest en veevoer
Minder dieren zouden ook de gebieden in Duitsland ontlasten. Jaarlijks komt meer dan 200 miljoen ton drijfmest op de velden terecht en vervuilt het grondwater met nitraat. In sommige regio’s moeten waterleidingbedrijven zich steeds meer inspannen om de drinkwaterkwaliteit te waarborgen.
In Duitsland is er niet meer genoeg land voor de teelt van eiwitrijke voedergewassen om de miljoenen dieren die in Duitsland worden gehouden te voeden. In Zuid-Amerikaanse landen als Brazilië worden grote bosgebieden en ecologisch waardevolle gebieden vernietigd zodat soja geëxporteerd kan worden naar Duitsland en Europa. Ongeveer 80 procent van het akker- en grasland dat wereldwijd beschikbaar is, wordt gebruikt voor de productie van dierlijke producten.
Met bossen en savannes verdwijnen echter habitats. De enige manier om het alarmerende wereldwijde uitsterven van soorten te stoppen, is als we stoppen met het vernietigen van dergelijke waardevolle leefgebieden voor veevoer – en dat kan alleen worden bereikt door ons af te keren van de geïndustrialiseerde veehouderij en minder vleesconsumptie.